Wirtualna przestrzeń…Gdzieś po drugiej stronie monitora siedzi ktoś, z kim możesz zamienić kilka słów, z czasem zdań. Wspólny temat, dobry kontakt , rodzi się nowa znajomość…Mija czas, kontakt w przekazie  rozszerza się o poznanie swoich głosów…Bywa tak, że w pewnym momencie masz wrażenie , jakbyś znał drugą osobę poznaną spontanicznie w przestrzeni wirtualnej wiele lat temu .Portali jest wiele…Mój wzrok, koncentracja od kilka lat skupia się wokół cudownych dzieciaczków, które nie są doskonałe …Dotknięte przez los  zaburzeniem w różnych obszarach organizmu walczą o swoje kolejne jutra . Walczą w tożsamej aurze – ogromnej miłości , trosce , wsparciu Rodziców, opiekunów. Każdy dzieciaczek ma swoją historię. Wzloty, upadki ….radość, często niemoc , bariery , tunel ,gdzie światło oddala się. Wiem, że w samotności, bez wsparcia choćby słowem , zrozumieniem, gestem , często tylko wysłuchaniem -pokonanie szlaków jest niemożliwe . Razem zawsze lżej…motto , które  daje poczucie bezpieczeństwa  w  wielu sytuacjach . Doznałam tego wsparcia wielokrotnie …to mój dług, który muszę spłacać wobec innych stokroć  większy. Wielu z Was zna te dzieciaczki…Mój Kubutek i MARICZKA ..moje wnuczęta…Kubuś jest wnuczkiem biologicznym, Mariczka…to moje dzieciątko „wirtualnie” adoptowane !! Mamy ogromne szczęście , chociaż raz w roku mogę mieć  możliwość utulić Marikę, Jej wspaniałych Rodziców. Wrażenie niesamowite…Płyną sobie łezki, jest  niezwykle. Marika i Kubuś …Co łączy te dzieciaczki ?? Nikt, kto ich nie zna …nie odpowie. To dzieci dotknięte zaburzeniem zwanym AUTYZM ..Po tysiącach godzin pracy, kształtowaniu ich umysłów….potrafią okazać  swoje emocje …i TO JAK !!!!! Doskonale się rozumieją, pięknie bawią….są cudowne…moje KOCHANE AUTICZKI ..