Wiesz, bez Twojego wsparcia nie dam rady poznać piękna zdrowego świata. Nie pamiętam swojego okresu dzieciństwa. Każdy gest, słowo, rys uśmiechu na twarzy został wypracowany tysiącem godzin terapii. Autyzm wchłonął mnie do swojej krainy, kiedy miałem dwa latka. Po roku terapii poznałem twarz Mamy, Taty..powiedziałem MAMA..Mamusia długo czekała na to słowo. Bolał mnie Jej dotyk i dźwięk słów, które mówiła. Bolał mnie dźwięk kołysanki..Bolał, albo był obojętny , tego nie wiem..Dzięki moim bliskim uciekam do Waszego świata. Chciałbym tutaj pozostać już na zawsze. Kolejne lata pracy dają mi szansę …Nie chciałem być INNY, nikt nie chciał, ale jestem . Walczą o mój umysł .Staram się z całych sił uczestniczyć w tej walce. Nie rozumiem tego…za pomoc specjalistów trzeba płacić pieniążki. Często ich brakuje i niczyja to wina. Mówią, że takich dzieci, dorosłych jak ja jest bardzo, bardzo dużo. Proszą, tylko tyle mogą. My też tylko prosimy.Może Twój piękny gest dobroci pozwoli, że za kilka, kilkanaście lat pojmę wszystko, co jest w Twoim świecie. Może spotkam Ciebie, a Ty wspomnisz, że podałeś swoją dłoń…Będę w stanie wyzwolić emocje, okazać radość, podziękować patrząc w Twoje oczy. Teraz jeszcze nie potrafię zawsze. Mogę się Ciebie zwyczajnie przestraszyć. Zamiast Twojej kochanej twarzy zobaczę tylko fragment buta, albo plamę rozmazaną.Autyzm myli wszystkie zmysły…i boli . Za pomoc bardzo, bardzo dziękuję….Kubuś

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=KC_OyBHwjZ8[/youtube]

„Opatrzność ma tysiące sposobów,aby podnieść schylonych i pomóc wstać leżącym.
Czasami nasz los wygląda jak drzewko owocowe zimą:widząc jego smutny wygląd kto pomyślałby, że te zdrętwiałe konary i widlaste gałęzie będą się znowu zielenić, rozkwitać, a potem dadzą nowe owoce! A jednak wierzymy w to, my to wiemy”…Johann Wolfgang Goethe