„A kiedy wszystko  w jakimś czasie staje się przejrzyste – znak to , że szczęście jest z boku.

Nagle jakaś mgła zatacza krąg, kolory stają się mniej wyraźnie, tracą swoje barwy – pęka bańka mydlana – robi się szaro, smutno, nijak..”

W czwartek Kubuś był u Immunologa . Odporność  jest bardzo, bardzo niewielka . Podstawowe badania krwi wykazały sporo zmian.  

6 listopada Maluszek idzie do szpitala celem przeprowadzenia szeregu badań , ustalenie przyczyny obniżonej w takim stopniu odporności . Oddział hematologii i onkologii wyposażony jest w odpowiedni sprzęt, który pozwoli na ustalenie przyczyny. Kolejna wizyta u alergologa ma potwierdzić, lub wykluczyć, czy Kubuś ma astmę .

Kubutek zrobił ogromne postępy w wielu obszarach – komunikacji, rozumienia , samoobsługi, podejmowania własnych inicjatyw np. inicjując  zabawę, do której innych zaprosi. Okazuje emocje pozytywne…sam dąży do kontaktu , czułości, daje  buziaczka bliskim. To milowy krok , na który czekaliśmy długo. Osoby, specjaliści, terapeuci , którzy pracują z Kubusiem od pierwszych dni diagnozy są pod ogromnym wrażeniem. To wspólny sukces, na który pokornie czekaliśmy.

Autyzm, ma również  przykre dolegliwości uboczne . Zróżnicowanie pochodnych autyzmu jest tak różne …U Kubusia nade wszystko to candydoza , ale i brak odporności . Częste infekcje nie są obojętne dla pracy mózgu . Osłabienie obniża koncentrację…apatia , bądź pobudzenie idą z boku.Trzeba  być czujnym cały czas. Chwila zaniedbania delikatnego sygnału, że z organizmem coś nie tak , to zagrożenie potężne wobec stanu, który już osiągnął. Poziom intelektualny w odniesieniu do rówieśników nie został jeszcze wyrównany. Cykl przeogromnej pracy  stanowi wyznacznik na kolejne miesiące, lata . Praca nad obniżeniem do minimum stereotypów, które  nadal występują , swobodniejsze wchodzenie w grupy dzieci , nauka kolorów, liczb, cyferek. Tego Kubuś jeszcze nie potrafi .

W sytuacjach, kiedy przerwany zostaje stan pewnej stabilizacji , ujawniają się zaburzenia organizmu, których przyczynę trzeba ustalić, wdrożyć  stosowne leczenie przygnębiają mnie , moje dzieci, bliskich.. Psychika musi ponownie  czekać, po czym otworzyć się i przyjąć  wiadomości, które mogą bardzo ucieszyć, ale i osłabić ….

Moje zdrowie …cóż, bagaż stresu, który zbieram na swojej drodze  nie wpływa korzystnie . Nie funkcjonuję już tak, jak jeszcze kilka lat wstecz  . Energia, siły  wyczerpują się. Wyważam sprawy ważne, najważniejsze i tam siebie lokuję. Wiem, że gdybym nie miała kolejnych ważnych zadań w życiu , pewnie całkiem poddałabym się  losowi  . Nie mogę…jeszcze troszkę muszę wytrzymać. Choć nie moja to wola, a Tego, z którym rozmawiam , co wieczór  …Dziękuję i proszę. Smutno mi jakoś. Pozbieram się. Muszę. Nie koniecznie dla siebie …

„Codziennie w południe pewien młody człowiek zjawiał się przy drzwiach kościoła
i po kilku minutach odchodził. Nosił kraciastą koszulę i podarte dżinsy, tak jak wszyscy chłopcy w jego wieku. Miał w ręku papierową torebkę z bułkami na obiad.  Proboszcz, trochę nieufny zapytał go kiedyś, po co tu przychodzi.
Przychodzę pomodlić się – odpowiedział chłopak. Pomodlić się… Jak możesz modlić się tak szybko? Och… codziennie zjawiam się w tym kościele w południe i mówię tylko:
„Jezu, przyszedł Jim”, potem odchodzę. To maleńka modlitwa, ale jestem pewien, że On słucha. W kilka dni później, w wyniku wypadku przy pracy,  chłopak został przewieziony do szpitala z bardzo bolesnymi złamaniami. Umieszczono go w pokoju razem z innymi chorymi.  Jego przybycie zmieniło oddział. Po kilku dniach, jego pokój stał się miejscem spotkań pacjentów  z tego samego korytarza.  Młodzi i starzy spotykali się przy jego łóżku, a on miał uśmiech i słowo otuchy dla każdego. Przyszedł odwiedzić go również proboszcz
i w towarzystwie pielęgniarki stanął przy łóżku chłopaka. Powiedziano mi, że jesteś cały pokiereszowany,  ale że pomimo to wszystkim dodajesz otuchy. Jak to robisz?. To dzięki Komuś, Kto przychodzi odwiedzić mnie w południe. Pielęgniarka przerwała mu: Tu nikt nie przychodzi w południe… O, tak! Przychodzi tu codziennie i stając w drzwiach mówi:
„Jim, to Ja, Jezus”- i odchodzi. „Bruno Ferrero

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=y10YacTVy-E[/youtube]

Wierzmy Kubusiu z całych sił, że nie przyjdzie nam nigdy wejść do labiryntu, w którym zabraknie iskierki światła. Trudna ta droga. Wiem. Boli mnie niemoc , kiedy nie mogę Tobie pomóc Słonko .Motylu…mamy obok siebie Aniołki, które idą i podtrzymują nas, żeby nie upaść..Za to Bogu dziękuję Synku . Sama, bez słów wsparcia pewnie nie dałabym rady iść dalej. Kocham Ciebie Maluszku!!!