Przywołuję sporadycznie czas przeszły. Nie mogę dzisiaj nie odnieść się do daty sprzed dokładnie czterech lat . Obrazy wpychają się na siłę . 17 września 2008 r. otrzymałam przepustkę na dalszą drogę swojego życia. Dostałam wyniki, na które czekałam przeszło miesiąc po  operacji.

Szansa,,, czy to mój koniec  ? ?  Trudna walka, poddanie, a może wygrana?  Po wyniki pojechał mąż. Prosiłam, żeby ich nie czytał .  Zobaczę je pierwsza.  Wielu z Was zapewne w takich stanach było. Nowotwór- tak brzmi łagodniej. Wyniki z biopsji śród operacyjnej  . Czas oczekiwania na nie jest wiecznością. To nie jest Totolotek…wygrana materialna. Masz miliony, nie masz zdrowia , musisz odejść…, a chcesz żyć!!  Diagnoza poprawna , to CUD, który ma najcenniejszą wartość !Serce mi waliło sto na godzinę . Drżącą ręką otwierałam kopertę. Tak, to był okrutny strach!

JEZUS, MATKO BOŻA !!!!Padłam na kolana i krzyczałam z radości – żyję, naprawdę mam jeszcze żyć!! Łzy lały mi się strumieniem. Pękłam z  emocjami !!! Wszystko jest ok!! Nie mam przerzutów!! Trudno ubrać w słowa swoją radość, dalej radość mojej Rodziny .

Chwila niepowtarzalna, jedyna!

Przywieźcie mi KUBUSIA …błagam !!!  Moja Iskierko…i dla Ciebie babcia wygrała!! Już razem, na zawsze razem…Młodsza córka przygotowywała kolację- uroczystą kolację . Wszak moje URODZINY , które  wypadły nie w dacie z metryki . Urodziny, które los mi podarował !!!

Trzy, może cztery godziny euforii.  Telefony się nie urywały !!! Moi Przyjaciele , bliscy…z każdym musiałam się  wieścią podzielić !! Zobaczę po miesiącu mojego Aniołka , mojego KUBUTKA !!

Córka, zięć i On…Kubuś  przyszli z pięknym bukietem kwiatów…Znowu płacz, wzruszenie. Kubusiu, Syneczku śliczny…urosłeś !!

No chodź mój Aniołku – ukochaj babcię!! Cisza, obojętność , strach dziwny zarysowany na malutkiej twarzyczce dziecka . Przeszedł obojętnie …Nie było buziaczka, „piątki” przybitej…,nie było uśmiechu. Ukochałam z całych sił dzieci. Kubuś odszedł  daleko od stołu .

Siedział skulony na podłodze , w rączce kredka . Fugi w kafelkach były jakimś torem. Kredka wagonem. Do tyłu, do przodu wzdłuż fug…Chaos, który zrodził się w mojej głowie był wówczas tylko mój !!! Dlaczego ???Dlaczego Kubusiu jesteś z boku?. Dlaczego nie przytulisz się, nic nie mówisz ??Dlaczego nie słychać Twojego gwaru, stukana zabawkami , śmiechu? Dlaczego ???

Może to sen…Jestem zmęczona – wiem. Wyglądam inaczej – wiem . Nie widział mnie miesiąc ..

Tylko dlaczego jest taki obcy ? Przemilczę , popatrzę…Zniknęła szybko moja własna radość. Siedziałam wpatrzona w Kubusia. W każdy ruch, gest ..dźwięk obcy, który co czas jakiś z siebie wydobywał…Boże, błagałam w ciszy…pozwól mi to zrozumieć? Czy to moja wizja, czy mój wnuk jest jakiś obcy, obojętny?. Przecież tak nie było !!. Wyciągał rączki na mój widok…skakał jak piłeczka z radości …klaskał w rączki, wołał BA BA .. To nie tak miało być…zupełnie nie tak…Ja wygrałam, mam żyć, iść dalej dla niego…mojego wnuczka .

Kilka godzin gry z mojej strony. Nie chciałam całkiem zepsuć tej uroczystości  . Pozór , który bolał bardziej od trudno gojącej się rany. Córka z zięciem i Kubuś musieli już jechać. Nie było buziaka, pa, pa …Nie było wzroku w moim kierunku. To było straszne, okropne !!! Mój wnuk, którego kocham bodaj najbardziej na świecie nie poznał mnie . Jeden dzień – ponowne narodziny i jakiś pogrzeb marzeń, które nosiłam w sercu w trudnych chwilach …Marzyłam  o wspólnie spędzonych chwilach z Kubusiem…A On…On zniknął .  Zdałam sobie sprawę tak bardzo, jak kruche mogą być  radosne emocje…jak szybko zmienią się w pył…

Kolejny dzień, kolejna wizyta…scenariusz identyczny…Rozmowa z córką była ogromnie trudna. Jak zacząć, co powiedzieć, jak odbieram zmianę u Kubusia…Rozmowa i druzgocące fakty…Tak, Kubuś jest jakiś inny od kilku tygodni…Nie chcieliśmy Ciebie martwić…Nie wiemy, co się dzieje…Psycholog , koniecznie psycholog…Pierwszy był porażką…Kolejny , cudowny Anioł  przybliżył stan.., przygotowywał do ostatecznej diagnozy, która zapaść miała…AUTYZM !!! Obce wówczas słowo .

Zadrżała ziemia pod stopami…Internet był moim przewodnikiem…Kolejne wizyty Kubusia z Jego ciszą. Już zaczęłam raczkować w tym temacie…Nie przeszkadzaj, nie narzucaj się , nie tul, nie mów, jak nie chce…Tylko KOCHAJ Z CAŁYCH SIŁ !!! BĘDZIE CZUŁ !!!!! Jest pod opieką, terapie włączone …Idziemy do przodu…MUSIMY !!!!

I tak zmierzamy czwarty rok …Ja z remisją , Kubuś uwalniając swoją główkę z  KOKONU, który splątał maleńki umysł…Upadamy, wstajemy …zmierzamy szlakiem, który los rysuje.

Niepojęte to wszystko – wiem.  Nie pytam już dlaczego?  To miało jakiś sens , który choć bardzo bolesny musiał nastać . Wygrać walkę ze swoją ciężką chorobą tylko po to, by dowiedzieć się, że  czas podjąć kolejną walkę o kogoś, kto jest cząstką mnie…17 września zobaczyłam innego człowieczka, 17 grudnia 2008r odczytałam diagnozę zapisaną przez specjalistów.

Autyzm stał się naszym światem, którego nie rozumieliśmy . My uczymy Kubusia, Kubuś tak wielu spraw nas nauczył…Życia…jakoś tak…

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=U2HgnHWzzAQ[/youtube]

ISKIERKO MOJA..IDZIEMY JUŻ RAZEM.WIESZ, KIM JESTEM, JAK BARDZO CIEBIE KOCHAM. I TY ZARZUCASZ SWOJE RĄCZKI NA SZYJĘ, KIEDY WCHODZĘ. DŁUGO CZEKAŁAM SŁONKO..TAK PEWNIE BYĆ MUSIAŁO !!! WYGRAMY KUBUSIU…JASNE, ŻE TAK!