ŻRÓDŁO : http://www.autyzm-gorzow.org/index.php?option=com_content&view=article&id=24&Itemid=23

„Metoda Opcji reprezentuje filozoficzne podejście do prowadzenia terapii z dziećmi autystycznymi. Punktem jej wyjścia jest Postawa Opcji, z której zrodziła się ta metoda: „Kochać kogoś to znaczy być z nim szczęśliwym”. Pracę nad dzieckiem autystycznym rozpoczyna się od pracy nad Postawą Rodzica, a mianowicie nad akceptacją swojego dziecka. Wg  twórców tej metody, Suzi i Barrego Kaufmanów, tylko z takim podejściem rodzic może wejść w rolę terapeuty i rozpocząć pracę z  dzieckiem.

Właściwe postępowanie terapeutyczne rozpoczyna się naśladownictwem ruchów i reakcji dziecka. Przez to wkracza się w jego świat, zbliża się do niego, a jednocześnie wzbudza zainteresowanie sobą i otoczeniem . Proces ten, jak wynika z doświadczenia twórcy metody,  nie jest prosty; wymaga czasu i dostarczenia dziecku silnej motywacji, która da jemu odwagę do wyjścia poza samego siebie, w świat mniej uporządkowany i mniej przewidywalny.

Dlatego też terapia musi odbywać się w maksymalnie uproszczonym otoczeniu, co da dziecku możliwość zbudowania dróg w mózgu, które autyzm zdezorganizował. Wówczas jest w stanie, poprzez rozkładanie każdego wydarzenia na części, łatwiej przyswoić „nowy nieznany mu świat”.

na podstawie:
B.N. Kaufman, Przebudzenie naszego syna. Fundacja SYNAPSIS, Warszawa. „

Podstawową terapią Kubusia jest terapia behawioralna.  W skrócie, to układanie umysłu dziecka w formie polecenie-wykonanie zadania- punkt- kilka punktów- nagroda. Początkowe fazy terapii są bardzo, bardzo bolesne dla bliskich.

Dziecinka pracuje na nagrodę. .lizaczka, cukiereczka, tik taka ..Jeszcze dwa lata wstecz mieszkanie Kubutka wyklejone było różnymi piktogramami obrazującymi , co w danym pomieszczeniu robimy. Co znajduje się w szafkach- tutaj są kubeczki, tutaj sztućce, to jest lodówka , tutaj pracujemy…Stopniowo obrazki znikały . Kubuś  rozumiał coraz więcej…Z czasem pierwsze sylaby. Po wypowiedzeniu kilku słów, które miały znaczenie zdania z sensem radość nasza była przeogromna.

Metoda opcji…choć nie jest stosowana według typowego programu trwa cały czas.

To MIŁOŚĆ do dziecka . Motto przewodnie tej formy terapii to „Kochać kogoś to znaczy być z nim szczęśliwym”. Kubuś uczy się wiedzy , która w różny sposób zostaje wpajana przez nas, dorosłych. My nauczyliśmy się przekazu Kubusia …

Pamiętam, kiedy siedział na chodniczku w swojej ciszy bujał się w takim jednostajnym rytmie. Siedziałam z boku cichutko, bujałam się razem z nim w tempie, które On utrzymywał. Brał do rączki wagonik , jeździł nim wzdłuż jednej linii, którą sobie wyznaczył. Brałam drugi , w takim samym kolorze , jeździłam dokładnie jak Motylek …Czasami wstawał, kręcił się w kółeczko…Robiłam to samo…

Tak bardzo chciałam, aby pojął, że chcę zrozumieć Jego świat autystyczny , zbliżyć się do niego…Nie wiem, czy to widział, czuł…Ja wierzyłam, że tak jest .

Któregoś dnia układał w rządku autka. Układałam je z boku w jednym ciągu…

Nastała piękna chwila…Kubuś postawił autko w moim szeregu…ja wstawiłam swoje w Jego …Nastąpiło pewne zrozumienie , taka pierwsza forma wspólnej zabawy. Trwało to kilka minut. To nic…Pojawiły się. Cudowne uczucie . Cały czas nie tylko ja, wszyscy powtarzaliśmy Maluszkowi jak bardzo mocno jest Kochany…Słowa Kocham Cię Skarbie padały co kilka minut…padają do dzisiaj . Odczytując emaile, czytając blogi o naszych auticzkach ze słów przekazywanych przez Rodziców kipi wręcz Miłość do naszych dzieciaczków . Każdy kolejny sukces odbieramy niczym zdobycie najbardziej stromego szczytu. Dzieciaczki są takim ziarenkiem  posadzonym  na grządkach …Dorośli , niczym ogrodnicy muszą pielęgnować ziarenko, z czasem wypuszczony paczek, kwiatek…i czekać na owoce najdorodniejsze …Na okazanie myśli, słów wypowiedzianych z sensem, emocji …Ta walka się toczy …Walka nasycona Miłością , zrozumieniem, cierpliwością…Walka , której celem jest ułożenie zmysłów w jeden piękny obrazek zwany  ZDROWIEM…

Cytat z książki „ Autyzm chaotyczny taniec umysłu”

Symbol autyzmu   

— wstążeczka z puzzli

Analizowałam dokładnie znaczenie wstążeczki z puzzli.

Autor, który opracował w tak charakterystyczny sposób

ten znak (nazwiska, niestety, nie znam) musiał rozumieć

ich świat, świat ludzi z autyzmem.

Ten obrazek to, moim zdaniem, symbol pełnego zwycięstwa

osoby z autyzmem, kiedy i on poukłada sobie swoje emocje, obrazy w jedną całość.

Puzzle to fragmenty obrazków, które — niekiedy przeliczane w tysiącach — precyzyjnie ułożone, w końcowym

efekcie układają się w przepiękne widoki. Dużo pracy pochłania złożenie tych małych elementów w jedną całość. Mózg osób dotkniętych autyzmem także nie ułoży się w jedną całość bez pracy. To charakterystyka tego schorzenia — brakujące fragmenty komórek mózgowych odpowiadających za stan zdrowia każdego człowieka.

Złożenie pierwszych kilkadziesiąt fragmentów to przeogromny wysiłek wspólnej pracy z dzieckiem rodziców, opiekunów i terapeutów. Następne elementy dopasowane do tego obrazka, to ogrom pracy i drobny sukces. I tak kolejno — jeden obok drugiego. Tysiące malutkich fragmentów muszą do siebie idealnie pasować.

Ułożysz już fragment pięknego obrazka. To będzie dzieło życia — wyobrażasz sobie efekt końcowy. Dokładasz,

co dnia kilka, kilkanaście, niekiedy kilkadziesiąt detali. Żmudna, precyzyjna i twórcza praca. Jest już widoczna

część historii umieszczonej na obrazku — będzie doskonały. Dziecko się stara tak bardzo, ty wspierasz je

z całych sił. I nagle chaos, dziwny zryw, to regres. Układane żmudnie fragmenty rozsypały się. Pozostało tylko kilka

elementów. Trzeba zaczynać od podstaw. Dni, tygodnie, miesiące, lata. Przestajesz sumować liczbę dokładanych

fragmentów. Cieszysz się z każdego kolejnego. Nauczyłeś się pokory, cierpliwości i opanowania. Mając te cechy, nigdy

nie odrzucisz puzzli na bok. Będziesz składał elementy tak długo, aż ujrzysz wspólne dzieło. Dzieło dziecka

z twoim udziałem. Nikt nie mówił, że będzie łatwo. Symbol autyzmu —

wstążeczka z puzzli — jest skonstruowana z wielu części. Boże, kiedy Kubuś zobaczy ten piękny obraz naszego

świata? Czy on kiedyś ułoży puzzle-komórki w swoim mózgu, czy pozwolisz mu na to? Ty wiesz, my nie… Czekamy

i wierzymy, że te brakujące fragmenty w małej główce gdzieś się znajdą.

Wskaż drogę, Boże, gdzie ich szukać. Pójdę tym drogowskazem, choćby ścieżka była usłana samymi kolcami.

Choćbym miała się sama bardzo poranić – dam radę. Mój ból opatrzy miłość do tego dzieciątka, mojego wnuka.”

Motylku , Kocham Ciebie …i ułożymy Twój umysł …Tak bardzo w to wierzę..

 

PS. Proszę, przeczytajcie post poniżej…o Franku i Miłości Rodziców do Dziecka…Oferta zakupu domu jest nadal bardzo, bardzo ważna. Oni tak pokornie czekają!!!!