W sobotę 7 stycznia przeżyliśmy „medialną” przygodę z przesympatyczną Panią reporter.

Po wcześniejszych ustaleniach przyjechała do domu moich dzieci, Kubutka Pani Marta Rebzda.

Reportaż  radiowy nagrywany był w naturalnych warunkach ‘życia Rodziny” Kubusia.  Opis dnia codziennego.. trosk , smutków radości  u boku naszego Kubusia.

Polskie Radio

25.05.2011

Ze strony http://www.polskieradio.pl/80/999,O-Studiu

Studio Reportażu i Dokumentu

Studio Reportażu i Dokumentu powstało 1 sierpnia 1998 roku jako samodzielna jednostka producencka Polskiego Radia a jednocześnie największa w polskim radiu publicznym struktura profesjonalnie zajmująca się reportażem radiowym. Od kilkunastu lat obecne jest na wszystkich antenach Polskiego Radia. Niemal każdego dnia docieramy do setek tysięcy słuchaczy Jedynki, Trójki i Czwórki(..)

Reportażyści Studia jeżdżą po Polsce i świecie w poszukiwaniu ciekawych spraw i ludzi. Wielokrotnie inicjatorami podejmowanych przez nas tematów są wierni słuchacze reportaży. Telefony słuchaczy, listy (i te tradycyjne, i elektroniczne) są dowodem, że wysiłek reportażystów ma sens, że są potrzebni, że ich trud poprawiania świata przynosi konkretne, społecznie oczekiwane efekty.

„Nie ma w pracy dziennikarza bardziej fascynujących chwil, niż rozmowa z człowiekiem, który powierza nam swoje życie. Tworzenie, a także słuchanie reportaży radiowych jest sposobem poznania świata i nas samych. Przede wszystkim jednak staramy się służyć innym” – to dewiza Janiny Jankowskiej – założycielki Studia, kierującej nim od pierwszego dnia istnienia do końca lutego 2004 roku..

„Jesteśmy lustrem, w którym odbija się świat i ludzie. Lustrem, w którym każdego dnia możecie się Państwo przeglądać. Na chwilę „zatrzymujemy bieg zdarzeń”, by jak najdokładniej, z wielu stron i punktów widzenia pokazać to o czym się mówi, to co jest ważne, to na co mało kto zwrócił uwagę a czego przegapić nie warto.” – mawia Irena Piłatowska, redaktor naczelny Studia od 1 marca 2004 do dziś.(..)

Przepiękny przekaz z ust Pani Piłatowskiej…tak, to była podróż w przeszłość, zatrzymany bieg zdarzeń…

Nie znam jeszcze dokładnej daty emisji audycji…dam znać , kiedy taką wiedzę pozyskam.

Wiem, że odtwarzając sobie sceny z przeszłych dni tak trudnych, kiedy zaczynaliśmy  pielgrzymkę w nieznane z autyzmem…jakby ślepi, głusi , gdzieś zupełnie w obcym świecie sama nie dowierzam, że to wszystko przetrwaliśmy.

I pytanie , które pojawia się tak często…to „już”, „aż”…dopiero trzy lata tej tułaczki między dwoma światami Kubusia.

Wielu chwil już nie pamiętam…Odtworzę je sobie , kiedy się skupię. Pewnie i nasza psychika została tak zakodowana, aby wszystko , co złe , traumatyczne, tak bardzo, bardzo trudne resetować, …aby myśli nasze nie rozdrapywały już bólu, który przeszywał wchodząc na ten tajemniczy szlak.

W rozmowie z Panią Martą  uświadomiłam sobie , ile wnosi ten blog..

Gdybym nie spisywała tych kolejnych dni, które są już przeszłością …nie uwierzyłabym pewnie, że przez to przeszliśmy . Jasne…mogłam spisywać wszystkie  chwile w dzienniku osobistym, bez dzielenia się emocjami w blogosferze…Wówczas pewnie nie poznałabym tylu cudownych ludzi , wirtualnych Przyjaciół, którzy są po drugiej stronie monitora zawsze…

To jest pewnie ta magia blogowania. Ktoś wyczyta między słowami, że masz gorszy dzień i zaraz pojawia się uspakajający mail . Jak wiele znaczy słowo wsparcia, pocieszenia wie ten, który też na to słowo czeka..

Dziękuję Pani Marto z całego serca. Ma Pani w sobie niezwykłą moc „rozczytywania duszy, myśli „…Nie można na Pani pytanie nie odpowiedzieć, choćby było bardzo, bardzo trudne…To się nazywa profesjonalizm reportera , psychologia opanowana do perfekcji..

Było trudno …., jakoś daliśmy radę. Dziękujemy….

Babcia Gosia z Rodzinką..

Kubuś z Panią Martą…SUPER PRZYGODA…MOTYLKU, KIEDYŚ TO WSZYSTKO ZROZUMIESZ…WSZYSTKO..TAK BARDZO W TO WIERZĘ>>>