Cześć. Jestem Kubuś. Mam cztery latka. Jestem upośledzony , mam AUTYZM.

Moje zachowanie różni się od Twojego . Moja główka, mój mózg jest uwięziony w jakiejś dziwnej celi.. Niekiedy rozumiem wszystko, tak jak Ty. Chciałbym się włączyć do zabawy , ale  nie umiem mówić… Nie powiem Tobie , co chcę robić w danym momencie, nie rozumiem też często o czym Ty do mnie mówisz. Brak tej komunikacji jest barierą, która ogranicza moje bycie  razem z Tobą mój kolego, moja koleżanko. Dlatego Was nie mam.. Tylko kilkoro dzieci mnie rozumie. I dla nich jestem pewnie nudny…bo oni mówią niezrozumiałym dla mnie językiem ….mnie też nie rozumieją. Każdy chce, aby jego zrozumiano, reagowano na wypowiedzi. Wtedy można współpracować np. w zabawie . Jak zaczynam się bawić , a Ty mi przerwiesz – zdenerwuję się – dlaczego ?. Mogę Ciebie popchnąć…i odejść. Ja nie wiem,  że zrobiłem Tobie krzywdę. Jest między nami niewidzialna przepaść. To jedno nas łączy…ja jej nie widzę i Ty też nie widzisz dziwnej bariery między nami. Chciałbym naśladować Ciebie w zabawie. Niekiedy się udaje…tylko przez chwilkę. Potem zapominam , co robiłem i zaczynam zabawę sam. Tak czuję się najbezpieczniej.

Nie opiszę swoich wrażeń, emocji , nie zainicjuję pierwszy zabawy. Jak już ją zacznę  ..wycofam się…. i nie wiem , w którym momencie…..

Ktoś kiedyś napisał do mojej babci, że tyle ludzi potrzebuje pomocy, jest tyle chorych dzieci, dorosłych…

Z tym moim schorzeniem trudno żyć …ale inni mają jeszcze gorzej. Mam zdrowe nóżki i rączki i nie muszę ciągle leżeć w łóżeczku . To moje szczęście…nie wiem. Babcia mówi, że trzeba wszystkich wspierać, być dobrym człowiekiem. Chciałbym zrozumieć świat i być dobrym człowiekiem…Pomagać tym, którzy cierpią jeszcze bardziej i bardziej..Bo zawsze ktoś cierpi bardziej niż ja, niż Ty…Dlaczego jest tyle cierpienia…nie pytajmy…

Tak bym chciał, żeby wszyscy byli uśmiechnięci , żeby dzieci nie płakały, bo cierpią.

A może kiedyś tak się stanie.. tydzień, albo dwa…i wszyscy będą zdrowi, radośni..choćby przez łzy.

Mnie wspierają najbliźsi. O wszystkim opowiada mi Mamusia, Tatuś, moim bliscy. Słucham ich…ale ciągle czegoś zapominam…i muszę uczyć się od nowa.Muszę, bo to moja walka o siebie…

KUBUŚ.

„Wiesz, gdy jest bardzo smutno, to kocha się zachody słońca.” A. De Saint -Exupery

Zakończył się III etap w Konkursie na Blog roku 2010 r.

Zapisy z tych stron również poddane zostały ocenie.   I nie ważna jest wygrana…i nie o nią tutaj chodziło. Zamysłem i głównym przesłaniem było przybliżenie większej ilości czytelników do schorzenia zwanego AUTYZMEM. Tajemnicy, której nie udało się ujawnić, znaleźć leku. Skala zachorowań rośnie co dnia. Słowa zawarte na stronach mają również  w ułamku wskazać rodzicom, że naganne zachowanie dziecka nie zawsze  jest następstwem Jego URODY…temperamentu, a może mieć podłoże choroby…Szybka, poprawna diagnoza może uratować dziecko przed beznadzieją, którą zupełnie bezwiednie przygotuje otoczenie…najbliżsi..

Rodzice trwają przy swoich pociechach. Widząc zmiany w zachowaniu dziecka warto skonsultować swój niepokój ze specjalistą…i czuwać nad dalszym losem  spokojnie.

Psychika rodzica pewnie w życiu nie zaakceptowałaby informacji, że synek, córeczka byli karani…za napady agresji, nagłą ciszę, izolację odbieraną może jako ignorancję na słowa dorosłych…I choćby jedna istotka właśnie z wiedzy czerpanej z blogów prowadzonych przez bliskich osób z Autyzmem została ocalona – warto  dzielić się publicznie swoimi emocjami opisując wzloty, upadki, radość i smutek…z życia RODZIN, gdzie niczym meteoryt spadła diagnoza —DZIECKO MA AUTYZM.

Dziękuję WSZYSTKIM za SMS. Każda złotówka zostanie przeznaczona na pomoc  słabszym, którzy potrzebują pomocy…W rankingu ten blog znalazł się w pierwszej dziesiątce z tematyki „ JA I MOJE ŻYCIE”…PRZEOGROMNE WYRÓŻNIENIE…W DALSZEJ CZĘŚCI KONKURSU NA BLOGERA ROKU – BLOG JEST NA 31 MIEJSCU…TO DZIĘKI WAM – LUDZIOM O WIELKIM SERCU…WRAŻLIWYCH I TAK KOCHANYCH…

Nie wiem, czy jeszcze trzy lata wstecz podjęłabym takie wyzwanie…opisywała dni ze swojego życia…

Ten blog nie jest o mnie….jest przeznaczony dla mojego WNUKA i O MOIM WNUKU…dziecku, które żyje w dwóch światach…Jeden z nich jest dla nas czytelny, zrozumiały…drugi , ten AUTYSTYCZNY jest i naszą zagadką.

MOŻE ZA KILKA LAT MOTYLEK ZROZUMIE TREŚĆ, JA POZOSTAWIAM SWÓJ ŚLAD…MOŻE…

Tym labiryntem będziemy zmierzali tak długo, aż pojawi się promyk światła. Nasza nadzieja, że Kubuś poczuje zapach ŻYCIA. Ile czasu potrwa pielgrzymka, ile upadków i powstań…ile sił …nie wiem. Wiem, że będę przy dzieciach, póki dam sama radę. Będę wspierała  ile sił mi starczy…jak długo…nie wiem.WIEM, ŻE KOCHAM DZIECI,KUBUSIA SZCZERĄ MIŁOŚCIĄ, A ONA GÓRY PRZENIESIE…

Raz jeszcze WIELKIE DZIĘKI  dla każdego, który wszedł na te strony…odczytał choćby kilka wersów….dziękuję w imieniu swoim, KUBUSIA, DZIECI. Innych słów nie znajduję. KAŻDY GOŚĆ WNOSI COŚ POZYTYWNEGO.

WIEDZA, ŻE PO DRUGIEJ STRONIE , W TEJ SIECI NIE JESTEŚ SAMOTNY..KRÓTKI WPIS, KOMENTARZ, MAIL…TO TONY POZYTYWNEJ ENERGII …TO ISKIERKA W NASZYM TUNELU, KTÓRYM IŚĆ MUSIMY…ZA TO ŚWIATŁO WŁAŚNIE DZIĘKUJĘ..NIECH POZWOLI NAM IŚĆ TAJEMNICZYM SZLAKIEM…PO PRZYSZŁOŚĆ KUBUSIA.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=U2HgnHWzzAQ[/youtube]