Dzień 1 listopada , pamiętamy  w sposób szczególny o tych, którzy swój szlak już zakończyli .

W skupieniu stajemy przy mogiłach bliskich , których odejście  zmieniło i nasze życie . Zdania niedokończone , słowa niewypowiedziane. Mieszkają  w naszych sercach cały czas.

 Refleksja nad sensem trwania  w tym dniu nabiera jakiegoś innego znaczenia . Każde rozstanie bardzo boli , jest  zbyt szybkie ….I nie ważne, czy ktoś miał 100 lat – KOCHALIŚMY  i tęsknimy.

Dzisiaj pochylam się nad każdą mogiłą moich wirtualnych Przyjaciół , którzy mieszkają już w Domu Ojca .

 Z wielkim wzruszeniem pochylam się nad małymi mogiłami moich wirtualnych „wnucząt” .

Ich odejścia  okrutnie bolą . PAMIĘTAM O KAŻDYM . Swoją modlitwę ofiaruję za Was , Waszych cudownych Rodziców, bliskich . Zapalam ten wirtualny znicz – tylko tyle mogę .

Boże ,przygniata nas silnie konieczność śmierci, jednak podnosi nas na duchu obietnica przyszłej nieśmiertelności. Wierzącym w Ciebie, Panie, życie nie może już być odebrane, będzie ono tylko inaczej ukształtowane, gdy rozpadnie się w proch dom ziemskiego pielgrzymowania – będzie dla nas przygotowana w Niebie wieczna ojczyzna. Boże, uczyń życiodajną nadzieję w naszych sercach i dozwól, by ona pocieszyła nas w cierpieniu, którym jesteśmy nawiedzeni…

Wieczny odpoczynek racz im dać, Panie,
a światłość wiekuista niechaj im świeci.
Niech odpoczywają w pokoju.
Amen.