Niebo bez przyjaciół

Człowiek, koń i pies wspinali się mozolnie po zboczu góry. Byli zlani potem i umierali z pragnienia, bo słońce grzało niemiłosiernie. Na zakręcie dostrzegli wspaniałą bramę, całą z marmuru, prowadzącą na wyłożony bryłami złota plac, gdzie biło źródło krystalicznie czystej wody. Wędrowiec zwrócił się do strażnika pilnującego wejścia:

– Witaj!

– Witaj, wędrowcze!

– Powiedz mi, coż to za piękne miejsce?

– To niebo.

– Jakie to szczęście, że trafiliśmy do nieba! Jesteśmy bardzo spragnieni.

– Możesz wejść i napić się do woli – odrzekł strażnik wskazując źródło.

– Mój koń i pies także są spragnieni.

– Bardzo mi przykro, ale tutaj zwierzęta nie mają prawa wstępu.

Wędrowcowi bardzo chciało się pić, ale nie zamierzał opuszczać w biedzie swoich przyjaciół. Z żalem podziękował strażnikowi i ruszyli w dalszą drogę. Wspinali się jeszcze bardzo długo i całkowicie wyczerpani dotarli do starych, zniszczonych wrót prowadzących ku polnej drodze wysadzonej drzewami. W cieniu nieopodal leżał człowiek z głową przykrytą kapeluszem.

– Witaj! – odezwał się wędrowiec.

Wyrwany ze snu mężczyzna skinął tylko głową.

– Umieramy z pragnienia, ja, mój koń i mój pies.

– Pośród tych skał znajdziecie źródło. Możecie tam pić do woli.

Kiedy już wszyscy ugasili pragnienie, wędrowiec podziękował nieznajomemu.

– Wracajcie tu, kiedy tylko przyjdzie wam na to ochota.

– Powiedz mi, jak nazywa się to miejsce?

– Niebo.

– Niebo? Przecież strażnik marmurowej bramy powiedział, że  niebo jest tam!

– Tam nie było nieba, tylko piekło.

Wędrowiec poczuł się zbity z tropu.

– Nic z tego nie rozumiem. Jak mogą piekło nazywać niebem? Pewnie niejeden człowiek dał się oszukać!

– Tak naprawdę to oddają nam wielką przysługę, bo tam zostają wszyscy, którzy są zdolni porzucić w biedzie swoich najlepszych przyjaciół…