Dzisiaj Dzień Babci. „BABCIA” ..słowo, które jest mi tak bliskie. Babcia, to wnuki, maleńkie istotki , które są częścią nas samych .  Rośnie człowiek …syn, córka naszych dzieci . Miłość do wnucząt jest przeogromna. Nie ma piękniejszego ukojenia od możliwości przytulenia dziecka , poczytania bajek, rozmowy, wspólnej zabawy….i widoku uśmiechu na tej buźce kochanej. Z czasem wspólne „tajemnice”, które będą tylko nasze..

Przytuliłam wirtualnie grono moich dzieciaczków …jestem dla nich babcią Gosią.

Kocham je , choć nie widziałam wielu z nich . Noszę je w sercu , są ze mną ze swoimi radościami , często bólem , troską.

Jestem najszczęśliwszą babcią na świecie dzięki tej magii właśnie.

Wczoraj wróciłam do domu…niespodzianka przepiękna. Życzenia na karteczkach od kilku moich maluszków „ Z okazji Dnia Babci”…Malutka Zuzia tak bardzo dotknięta przez los , której ciałko pokryte jest okrutnymi ranami namalowała dla mnie obrazek. Oprawiony w ramkę z udziałem Mamy, Cioci …wizja dziecka przelana barwnie na kartkę.

Podarunek  niezwykle cenny, jedyny , bo dyktowany emocjami tego dziecka. Ustawiony na honorowym miejscu w moim mieszkaniu, gdzie te niezwykłe podarunki mają swoje miejsce.

Życzenia od Piotrusia, chłopczyka z autyzmem , Alusi…zdrowej dziewczynki.

Dla takich chwil warto żyć , podniosą po najcięższym upadku…

Moje cudowne dziecinki…I Babcia Wam życzy bajecznego dzieciństwa…Gdybym miała taką moc zabrałabym Wasz ból , poniosła sama na swoich barkach. Sprawiłabym, aby każde z Was zaczynało i kończyło dzionek z uśmiechem na buźce.

KOCHAM WAS TAK BARDZO. JESTEŚCIE WYJĄTKOWE , KAŻDE INNE, CUDOWNE….MOJE WNUCZUSIE, WNUCZĘTA.

MAM W SWOIM SERCU POKOIKI…MIESZKACIE W NICH, TEGO JEDNEGO JESTEM PEWNA!!!

WASZA BABCIA GOSIA

  Pewna starsza pani mieszkała za miastem wraz z córką i wnuczkiem.

     Mijały lata, a jej ręce stawały się coraz słabsze i słabsze, podobnie jak jej wzrok i słuch. Bardzo chciała być użyteczna, ale choroby i starość spowodowały, że miała niezręczne i niepewne ruchy. Tak więc babunia tłukła naczynia, gubiła sztućce, rozlewała wodę i potrawy.

     Pewnego dnia jej córka, rozdrażniona tym, że matka zbiła jeszcze jeden cenny talerz, posłała chłopca, by kupił drewniany talerz dla babci.

     Chłopiec ociągał się, ponieważ wiedział, że to upokorzyłoby jego babunię. Głucha na jego wywody matka zmusiła go do posłuszeństwa.

     Ale chłopiec wrócił do domu nie z jednym, lecz z dwoma drewnianymi talerzami.

     – Przecież ci mówiłam, żebyś kupił jeden! – zgromiła go matka. – Czy nie zrozumiałeś?

     – Owszem – odrzekł chłopiec – ale drugi kupiłem dla ciebie, kiedy będziesz stara.

Tradycja hinduska