Tak bardzo Wam dziękuję za  piękne słowa pocieszenia…Boże, jaki to balsam dla zmęczonego umysłu.

U Kubusia stwierdzono wirusowe zapalenie jelit. Stan się ustabilizował, biegunka, temperatura bardzo wysoka ustąpiła . Nockę spędził z Iskierka  Zięć, od rana była Kamilka. Długo czekaliśmy , aby zaczerpnąć jakiejkolwiek informacji . Tysiące myśli kołatało po głowie. Wczoraj z sali „ewakuowali „ wszystkie dzieci…I zero informacji, co z Kubusiem. Jedna z pacjentek wskazała, że Kubuś ma sepsę. Nie przyjęliśmy tego do swojej świadomości  z prostej przyczyny, że zapewne po takiej diagnozie byłby okres kwarantanny dla Zięcia i młodszej Córki. Personel też  milczał…Dzisiaj na rannym obchodzie zadecydowali, że jeżeli nie będzie temperatury , biegunki, Kubuś wyjdzie do domu na przepustkę do poniedziałku. Jeżeli coś się dziać zacznie, telefon po pogotowie i powrót do szpitala.

Na decyzje, czy wyjdzie czekaliśmy do 16.00…Kubuś dostał ataku histerii, jakiej nie miał pewnie przez pół roku. Usłyszał Motylek, że dzisiaj wyjdzie, z noskiem przyklejonym do drzwi czekał na Tatę, żeby iść do domu. Czym jest pobyt  w szpitalu dla dziecka autystycznego wie ten, który w takim stanie trwał, trwa. To koszmar…obce twarze, zastrzyki, dźwięki, płacz innych dzieci , brak możliwości opuszczenia pomieszczenia …Wieść, że wyjdzie, bo Pani doktor tak zapewniła…i czas, którego poczucia nie ma…To zrodziło agresję…obiektem była młodsza córka…

A ja ????  Ja stałam już u bram obłędu . Nic nie było w stanie mnie wyciszyć. Spiętrzenie problemów tak kolosalnych zwaliło mnie totalnie…zdrowa też nie jestem.

Siostra zaproponowała  czas jakiś temu wyjazd do mojego ukochanego Sanktuarium w Oborach, do Matki Bożej Bolesnej. Wczoraj poprosiłam…Ela,  pojedziemy . Wszystko obstawię i musimy tam jechać. Żaden lek już  mi nie pomoże, szaleję z niemocy . Z rana wyjechaliśmy . To było dla mnie najbardziej potrzebne . Zrzuciłam swój ból Matki, babci, żony  lejąc ocean łez u stóp Tej, która Kocha . Błagałam o łaski  dla Wszystkich w potrzebie….o Was moi Kochani też. Dziękowałam za słowa wsparcia, za to , że jesteście  myślą, modlitwą. Byłam tam 5 godzin . Błagałam, aby mi ktoś pomógł to wszystko zrozumieć, o wskazówki na drogę, którą  muszę iść…O Kubutka, maleństwo pod Sercem , o dzieci, męża…o siły dla siebie . Wróciłam lżejsza o bagaż, który  pozostawiłam przed Ołtarzem…Jestem spokojniejsza i WIERZĘ CAŁYM SERCEM, że już dosyć tych okrutnych prób .Wszystko się z czasem zacznie prostować, wróci jakaś stabilizacja, moi chorzy najbliżsi zaczną nabierać sił.  Może zacznę postrzegać rzeczywistość  bez łez, które duszą , nie pozwalają się skupić na pracy…odejdzie niemoc, bieda , potężny stres. Bez wątpienia  okres ostatnich trzech miesięcy jest chyba najboleśniejszy w moim życiu…Wierzę w ten CUD tak bardzo. Odpocznę jeszcze i przetrwamy horror …MUSIMY !!!!!!!!

Moje Anioły , dziękuję za WAS całym sercem. Dziękowałam  szczerze Matce Bożej. Tylko tyle mogę…