Jesteśmy w DOMU!!! Boże, dzięki!!!. Monikę wypisali ze szpitala. Zagrożenie  jest nadal , musi leżeć, ale w domu . Zaopatrzona w leki odpoczywa. Radość Kubusia…widok bezcenny. Radość Mamy z widoku Synka…bezcenna. Za tydzień kontrola, ile dzidziuś ma miejsca do „wzrastania”. Diagnoza  kierunkuje, że Maleństwo troszkę się rozpycha. Musi się odpowiednio ułożyć do tej cudownej podróży pod Sercem Mamy. Córka jest słaba, ale szczęśliwa…

Trudno zrozumieć wiele spraw. Często błądzę myślami, szukam rozwiązania, układam osobisty scenariusz na kolejne dni . Nie ja sama…Każdy z nas ma swoje cele w życiu , zmierza do ich realizacji . Potknąć się, zachwiać – to niewielka porażka. Upaść , poobijać się – to boli . Płyną jednak z czasem siły, które pozwolą wstać , iść dalej .

Dzisiaj wiem, że poprzeczki, które sobie stawiałam lat temu wstecz były dość wysokie.

Wbrew wszystkim i wszystkiemu docierałam do obranego celu. Przechodziłam przez niewidzialną metę, którą sobie sama wyznaczyłam. Uważałam, że nie ma spraw niemożliwych do załatwienia. Szłam często bardzo długo pukając do wielu podmiotów.

Zdobywając kolejny cel wzmacniałam się , napływały szybko siły do kolejnych wyzwań.

To jest moja przeszłość …W tym swoim scenariuszu nie przewidziałam , że nastanie czas, w którym pasmo porażek stanie się moim cieniem. Nie przewidziałam, że jest coś , czego w żaden sposób przeskoczyć się nie da . Walka o zdrowie bliskich będzie potężną bitwą, do której nie byłam wcześniej przygotowana . Każda choroba zaskakuje , niczym zorganizowana szajka groźnych typów osacza . Stajesz się zakładnikiem związanym ciężkimi łańcuchami niemocy . W tym bólu trudno ułożyć myśli, obrać drogę do wolności . Staję się słaba, bezbronna, błysk myśli…przegrywam. Pewnie Dobry Bóg z czasem koi okrutną niemoc , nakazuje dalej opracowywać schemat do dalszej drogi.

Przed diagnozą Kubusia takich strzałów niemocy miałam wiele….niemocy związanej z bezradnością wobec cierpienia bliskich , z czasem ich pożegnania, trudnych rozstań na zawsze . Psychika zatrzymała te obrazy , odtwarza je, kiedy tylko zechce.

Przez ostatnie cztery lata koncentruję się nade wszystko nad Kubusiem, pomocą w walce o Jego umysł. Okrutna ciemność panowała prawie pół roku . Pełna izolacja dziecka była konturem strasznego obrazu, który los nakreślił. Głęboka wiara, cierpliwość, pokora i ta myśl przewodnia „ MUSI, ZWYCZAJNIE MUSI NASTAĆ PRZEŁOM” towarzyszyła z chwilą wschodu słońca , cały dzień, w nocy …Pierwsze sygnały drobnych sukcesów, okazania gestem, wzrokiem, że zaczyna rozumieć nasz przekaz – to chwile, które zrodziły wielką radość, wyzwoliły tony energii do ciężkiej pracy. Straszny kontur obrazu zmieniał swój wygląd. Malutkie kropki szczęścia, z czasem coraz większe kolorowe barwy. Obraz nie jest jeszcze w pełni zamalowany , co dnia nanosi się nowy odcień .

Autyzm jest i pewnie będzie . Pracować trzeba cały czas , aby te barwy zaostrzać. Chwilka zaniedbania może sprawić, że wrócimy do punktu zerowego. Do tego w życiu  dopuścić nie można…Kubuś ma już 6 lat ..mój maleńki bohater !! Decyzja o drugim maleństwie zapadała u moich Dzieci rozważnie…Wszyscy, wraz z Kubutkiem czekamy na ten Dar Życia.

I ponownie los zaskoczył…Jasne, gdyby pesymizm tkwił na pierwszym miejscu pewnie balibyśmy się wyjść na ulicę. Negatywne myśli trzeba oddalać z ogromną siłą…Tak staram się żyć, tak żyją też moje dzieci. Zagrożona ciąża już w  prawie  czwartym miesiącu – ponowny szok, dezorientacja , czekanie…Z boku Przyjaciółki – Pokora, Wiara, Cierpliwość , Nadzieja …Modlitwa , słowa otuchy od Przyjaciół dają ukojenie, zbieram myśli , co dalej..

Jak zorganizować kolejne dni, miesiące, aby przetrwać…jeszcze nie wiem…, a to totalnie osłabia. Kubutek, maleństwo, ,,dzieci. W moim domu mieszka jeszcze  młodsza córka..  Mój , nasz Anioł Stróż . Dwoi się , troi , ,,jest wszędzie, gdzie pomoc potrzebna.

Jest mój mąż…od roku nie pracuje. Szeroka diagnostyka ujawnia różne schorzenia . W styczniu złoży dokumenty …Renta wobec wielu zaburzeń stanie się rzeczywistością.Ja…ja muszę pracować. Zupełnie nieoczekiwanie stałam się jedynym żywicielem Rodziny.

Czy w tym gąszczu zawirowań odnajdę kolejną kładkę , aby iść dalej przez życie ?

MUSZĘ!!  tego jestem pewna. Co mnie popchnie do tej wędrówki ?? Wiedza, że tysiące osób ma potężniejsze problemy . Ponownie czas stał się największym wrogiem. Czekanie na stabilizację…Póki, co żyjemy chwilką- tu i teraz . Jestem z dziećmi , Kubuś jest bardzo grzeczny…Boże, prowadź nas i trzymaj w ramionach…Tak trudno znowu iść..

 Życie może być ciężkie, okropnie ciężkie. Życie może ci głęboko zranić duszę. W takich chwilach, pełnych udręki, każdy człowiek szuka pocieszenia. Bez pocieszenia trudno jest żyć(..)Pocieszenie jest jak łagodny balsam spływający na głęboką ranę. Pocieszenie jest jak nieoczekiwana oaza na bezkresnej pustyni, która pozwala ci znowu uwierzyć w życie. Pocieszenie jest jak łagodny, uspokajająca dłoń na twojej rozgorączkowanej głowie. Pocieszenie jest jak dobre oblicze kogoś, kto zrozumie twoje łzy, kto wysłucha twojego udręczonego serca, kto w twojej trwodze i rozpaczy zostanie przy tobie i pozwoli ci znowu ujrzeć parę gwiazd na niebie(..).

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=y10YacTVy-E[/youtube]