Byłam  dwa dni u Kubutka. Możliwość  spędzenia z dziećmi kilkanaście godzin działa niczym akumulator. Ładuję siły , oddalam troski, żyję chwilką.

Pominę fakt, iż Kubuś oczywiście zainfekowany. Katar, zapalenie krtani…Cóż, szkoła, sporo dzieci chorych. Maluszka odporność jest minimalna i stało się. Tydzień w swojej zerówce, tydzień poza nią.Patrzyłam na Kubusia . Boże, już taki duży chłopczyk z niego. Wkrótce skończy sześć lat. Ni pojąć, ni zrozumieć jak czas płynie .  Odtwarzając sobie trzy lata wstecz …Nie, nie chce mi się wierzyć, że mój Kubuś  był w szczelnej skorupie, do której nikogo nie chciał wpuścić. Maleńka dziecinka w swoim tajemniczym świecie . On, a my tylko z boku . Zero kontaktu. Cisza bez wyrazu, zalęknione oczka, jednostajny ruch ciałka wibrując w kółeczko, bujając się. Maleńka zabawka ściśnięta  w rączce , mechaniczne przyjmowanie posiłków. Życie na żeton . Mieszkanie wyklejone  obrazkami  – kuchnia, łazienka, pokój, szafki. Drobnymi kroczkami dziecko uchylało niewidzialne drzwi, przez które układaliśmy rozproszone fragmenty umysłu.  Teraz…teraz, po tej trzyletniej walce  maluszek  wraca z dalekiej podróży . Tak bardzo cieszy, kiedy mogę przytulić  swojego wnuczka, a on się poddaje tym uściskom. Nie ucieka, nie zarzuca szmatki na główkę.    Cały czas ciężko pracuje . Słuchałam ćwiczeń z logopedą. Dziecinka bardzo się stara, choć nie zawsze wychodzi poprawnie. To nic!! Już rozumie przekaz coraz częściej, w wielu obszarach.

 Długo czekałam na kontakt z najdroższą istotką. Wczoraj trudno było powstrzymać łzy , kiedy podszedł do mnie i powiedział…”Babcia Gosia, chciałbym, żebyś  z nami mieszkała, tu w moim domku. Bawisz się ze mną. Zabierz swoją pracę. Ja będę cichutko, a Ty sobie pisz ..I Panu, albo Pani, co do Ciebie przyjdzie , no to dam pić, albo coś. Pomogę Tobie! Babcia -Kocham Ciebie”.

Kubuś nadal unika kontaktu wzrokowego. Mówi  patrząc z boku. Wiem, że doczekam chwili, kiedy te cudne słowa powie  patrząc mi w oczy .Nic na siłę .., poczekam pokornie.Nigdy, od dnia diagnozy nie wątpiłam, że te słowa  usłyszę . Tylko daty nie znałam. Doczekałam się i to jest ten sens życia .

Kubuś wchodzi jeszcze w swój świat, to oczywiste.  Wyłącza się w trakcie zabawy. Nadal przeogromna precyzja w stawianiu wież, pociągów z samochodów, kredek…Równiutko , w rządku.Trasa do szkoły zgodnie z rytuałem…ta sama droga, kilka zabaweczek w rączce .

 Boli widok spinania się ,niczym napad epilepsji. Potem skurcze , masaż nóżek ..W tych chwilach jest w swoim świecie autyzmu. Nie możemy przerywać izolacji, bo wiąże się z pobudzeniem. Znika i wraca…Jeszcze w zeszłym roku potrafił stać pół godziny z noskiem przyklejonym do szyby i wystukiwać  dźwięki patykiem znalezionym na drodze . Obecnie ten czas się skraca. Ciężka praca dziecka  nad sobą, z naszym wsparciem.  Ile lat tego ogromnego trudu ? – Nie wiem. Wiem, że trzeba, że kolejne bitwy zrodzą dalsze efekty.    Ogrom pracy , aby chociaż w ułamku dorównać rówieśnikom.  Pewnie wiele czasu jeszcze, zanim zatrze się „Inność” , nie będzie tak bardzo widoczna. Ile godzin, lat ? Nie wiem.Wierzę, że ten dzień nastanie.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=zmpdmkixzPI[/youtube]

„Trudno jest iść przez życie wieloma drogami jednocześnie”. Pitagoras

Trzymam Twoją rączkę Skarbie . Już wiem, kiedy  Ciebie to boli.

Swoją ciszą prosisz…chcę być sam. Odchodzę, żeby nie przeszkadzać..

Rozumiem już  tak wiele .

Zabrałeś nas w podróż  w nieznane. Bez mapy, przewodnika, kompasu..

Już wiem, że  sól może być kwaśna. Kropla wody zburzyć Twój ład. Wiem, że kredka też jest Przyjacielem.

Widzisz, dzięki Tobie Iskierko rozumiem już tak wiele. W ułamku poznałam Twój świat….