http://www.gavagai.pl/society/index.php  – zapożyczony tekst ze strony

Colin Wilson
Pasożyty umysłu

 […]jeśli ktoś choć raz nauczy się korzystać z własnego umysłu, reszta jest już rzeczą łatwą. To kwestia przełamania nawyku, który ludzie utrwalili przez miliony lat; nawyku koncentrowania całej swojej uwagi na świecie zewnętrznym, traktowania „wyobraźni” jako rodzaju mechanizmu ucieczkowego zamiast uznania, że jest to krótka wyprawa do rozległych obszarów umysłu. Trzeba przyzwyczaić się do myślenia o tym, jaki jest rzeczywisty mechanizm funkcjonowania umysłu. „Umysł rozumiem tu nie w potocznym znaczeniu tego słowa, ale szerzej – łącznie z uczuciami i percepcją. Stwierdziłem, że najtrudniejszą chyba rzeczą na początku jest uświadomienie sobie, że uczucia są po prostu inną formą percepcji. Mamy tendencję do upychania uczuć w różne szufladki. Patrzę na człowieka i „widzę” go, jest to coś obiektywnego. Natomiast dziecko patrzy na niego i mówi: – Och, cóż to za wstrętny człowiek! Dziecko wyraża swoje uczucia wobec niego i wówczas mówimy, że jest to coś „subiektywnego”. Nie zdajemy  sobie sprawy z tego, jak głupia jest ta klasyfikacja i jak bardzo zniekształca nasze myślenie. W pewnym sensie uczucia dziecka są również spostrzeganiem. Tak, jak w bardziej istotnym sensie nasze „widzenie” jest „uczuciem”.
   Pomyślcie przez chwilę o tym, co się dzieje, gdy regulujecie lornetkę. Przesuwacie małe pokrętło – i wszystko jest zamazane. Nagle jeden dodatkowy ruch – i wszystko staje się jasne i wyraziste. Pomyślcie teraz, co się dzieje, kiedy ktoś wam mówi: „Stary Iksiński zmarł zeszłej nocy”. Zazwyczaj umysł mamy tak przepełniony innymi sprawami, ze nie czujemy w ogóle nic – albo inaczej – uczucia są tak mętne i niejasne, jak źle nastawiona lornetka. Być może w tydzień później, siedząc spokojnie w swoim pokoju i coś czytając, przypominamy sobie o starym Iksińskim, który właśnie zmarł. Przez moment poczujemy silny smutek; nastąpiło skrystalizowanie uczucia. Czy trzeba czegoś jeszcze, by przekonać się, że uczucie i spostrzeganie są zasadniczo tym samym?

To piękny, prosty przekaz o możliwościach zdrowego umysłu…a umysł AUTYSTY ??? Tak bardzo się różni od mojego – Twojego…On nie przetwarza informacji pochodzących z otoczenia w sposób rzeczywisty . Może kilka godzin widzieć otoczenie , jak przez tą lornetkę, której ostrości nie jest w stanie ustawić. Wszystko za mgłą…Potem widzi obraz rzeczywisty. I jak ma sobie wytłumaczyć, który z nich jest jego światem…ten za mgłą, czy ten rzeczywisty ?? Kubuś wchodząc w swoją krainę zazwyczaj chwilkę przed tym bardzo mocno mruży oczkami, trze je….Już od dawna wiemy, bo tego zwyczajnie trzeba się nauczyć : obserwacji dziecka – kiedy jego obraz się rozmywa. To trzepotanie długimi rzęsami jest niczym usilne odkręcenie mechanizmu lornetki … Identyczna sytuacja ma miejsce, kiedy pobudza Jego jakiś dźwięk. Wiele odgłosów pochodzi z otoczenia i tak trudno sprecyzować, cóż w tym danym momencie Jego drażni ??? Uczucia ??? w Autyzmie bywają okazywane. Coraz częściej z inicjatywy  Kubusia. I tylko wtedy. Nie można sobie pozwolić na mocny uścisk, delikatnego buziaczka, kiedy tego nie chce, i nie on tą potrzebę przekazał. Tak bardzo chcielibyśmy, aby chociaż mowa Kubusia była zrozumiała, płynna . Niestety, jeszcze nie jest. Zrobił OGROMNY postęp w tej materii, jednak tona pracy przed  terapeutami , nade wszystko dzieckiem.  Tak bardzo wierzę, że  kolejne dni  będą rodziły owoce tej ciężkiej pracy. Wierzę i mam NADZIEJĘ…a ona…ona odchodzi ostatnia…

MOTYLKU, nic się nie bój…obok jest zawsze Twój Anioł Stróż Mamusia i Tatuś Twój Anioł ..Choć szlak bardzo wyboisty – pokonamy go.Idziemy tylko do przodu..A w drodze…jest też czas na odpoczynek…przecież wiesz Słoneczko moje .Kocham Was tak mocno...

„Ach, gdyby tak od razu, każdy zrozumieć mógł, że lepsza droga bez drogowskazów, niż drogowskazy bez dróg”. Stanisław Jerzy Lec

„Istnieje cel, ale nie ma drogi: to co nazywamy drogą, jest wahaniem”. Franz Kafka