Autyzm wczesnodziecięcy, zwany inaczej autyzmem głębokim jest skomplikowanym zaburzeniem rozwojowym, w którym dochodzi do nieprawidłowości w słownej i bezsłownej komunikacji, zakłóceń w interakcjach międzyludzkich i postępującej stopniowej izolacji od świata zewnętrznego(..)

Autyzm jest stosunkowo najlepiej poznanym całościowym zaburzeniem rozwojowym. Obraz choroby może być skrajnie odmienny u różnych dzieci. Wyróżniono 3 typy osób z autyzmem, w zależności od nasilenia zmian.

Typ I to osoby pełne rezerwy i powściągliwe – wizerunek typowego autysty (stanowią one około 61% wszystkich osób z tym schorzeniem).

Typ II to osoby pasywne. Mają lepiej rozwiniętą mowę.

Typ III prezentowany jest przez osoby aktywne. Są one specyficzne w kontakcie, mają rozwiniętą mowę, ale nie służy ona do tworzenia relacji z otoczeniem (..)

Mimo tak dokładnego opisu objawów, rozpoznania autyzmu dziecięcego bardzo rzadko dokonuje się poniżej 3 roku życia, a pełna diagnoza najczęściej stawiana jest dopiero w okolicy 4-5 roku życia dziecka. Przyczyn takiego stanu jest kilka. Po pierwsze obraz zachowań dziecka często jest niejasny. Tak naprawdę nie ma dwóch takich samych osób z autyzmem. Po drugie, oprócz zachowań autystycznych dzieci takie mogą cierpieć na opóźnienie rozwoju motorycznego i umysłowego. 10% osób autystycznych przejawia genialne zdolności w pewnych wąskich dziedzinach, jak np. muzyce, matematyce, mechanice, są to jednak uzdolnienia „wyspowe” i współistnieją ze znacznymi deficytami funkcjonowania społecznego. Inne zaburzenia towarzyszące to epilepsja, zaburzenia wzroku i słuchu, zespół natręctw (..) Dzieci autystyczne mają lepszy kontakt z przedmiotami niż z osobami żywymi. Postacie ludzkie budzą większe zainteresowanie na obrazkach i fotografiach niż w rzeczywistości. Niektóre z nich spędzają wiele czasu machając rękami lub chodząc na palcach. Zdarza się, że nagle zamierają w bezruchu. Mogą spędzać całe godziny tylko ustawiając zabawki w jakiś szczególny sposób, zamiast bawić się nimi. Każde naruszenie ich przestrzeni spowoduje, że dziecko będzie bardzo rozdrażnione. Zagniewane lub sfrustrowane zmianą utartych nawyków i znanego, bezpiecznego sobie schronienia może czasem niszczyć rzeczy, atakować innych lub ranić siebie (uderzać głową o ścianę, wyrywać sobie włosy lub gryźć ręce czy ramiona).

Osoby z objawami autyzmu nie odczuwają prawdziwego strachu przed niebezpieczeństwem. Wynika to u nich z niezdolności do przewidywania i rozumienia skutków działań swoich i innych osób. Zwykle to rodzice lub opiekunowie są pierwszymi osobami zwracającymi uwagę na pewne niepokojące zachowania (..)

Leczenie dzieci z autyzmem jest niezbędne i musi być wielokierunkowe. Takie dzieci nie uczą się same w naturalny sposób (np. poprzez naśladownictwo). Konieczna jest indywidualna terapia w systemie „jeden terapeuta- jedno dziecko”, w wymiarze około 20-30 godzin tygodniowo(..)

Oprócz technik behawioralnych i stymulujących rozwój, prowadzone są zajęcia logopedyczne, fizykoterapia, a w razie konieczności dołączane są leki (ale mają one zadanie tylko i wyłącznie pomocnicze). Rokowanie w autyzmie jest poważne, znaczna część dzieci nie jest i nie będzie zdolna do samodzielnego życia, ale na pewno w każdym przypadku terapia może znacznie poprawić stan chorego (..).

Krótka charakterystyka zaburzenia zwanego AUTYZMEM obrazuje stan dziecka, rodziców, bliskich…

W  takim stanie jest tysiące dzieci…mało wiemy jako społeczeństwo na ten temat…dlaczego…tego też nie rozumiem, chociaż jestem tylko babcią AUTYSTYCZNEGO wnuka i powinnam rozumieć poprawnie…

MOTYLKU MÓJ, WYJDZIESZ Z TEGO, ZOBACZYSZ!!!!!! ZROBIĘ WSZYSTKO, ŻEBYŚ ŻYŁ  JAK INNE DZIECI …PRZEGNAM TEN TWÓJ KOSMICZNY ŚWIAT ….jeszcze nie wiem jak, ale tak się staram.

Bozia da mi zdrowie, pomysły i siły do walki o Ciebie…swoją okropną chorobę wygrałam…pewnie po to, by zauważyć Twoje schorzenie…do babci już choroba nie wróci, nie dam się…bo muszę jeszcze doczekać dnia, kiedy będziesz zdrowy. Iskierko – będzie dobrze, zobaczysz….nie obiecuję, bo nie umiem kłamać, ale mam nadzieję i bardzo w to wierzę….